Қазақстан тарихында көптеген қайғылы және драмалық беттер болды. Орыс тарихының бұл парақтарында 1986 жылғы желтоқсандағы Алматыдағы оқиғалар бар. Биыл ол дәл 33 жылдығын атап өтеді. Бұл оқиғалар бір жылдан кейін, КСРО-да М. С. Горбачев билікке келген кезде және бір жылдан кейін «Қайта құру» деп аталатын бастама көтерген кезде болды. Брежневтің соңғы жылдары деп аталатын КСРО халық шаруашылығындағы тоқырау, ол өндіргіш күштерді жоспарлау мен орналастырудағы командалық-бюрократиялық жүйенің қарама-қайшылықтары мен кемшіліктерін күрт ашты.
Ұлттық экономиканың салалық құрылымы жаман формаларға ие болды. Орта машина жасау министрлік, түсті металдар министрлігі, энергетика министрлігі, мелиорация министрлігі және қорғаныс министрлігі сияқты бөлімдер Қазақ КСР аумағында нақты меншік иелеріне айналды. Әр түрлі жоспарларды құру және жаңа кен орындарын игеру кезінде республиканың мүдделері іс жүзінде ескерілмеді. Бұл министрліктерге түскен көп миллиардтық кірістерден Қазақстан үгінділерге ие болды, немесе мүлде жоқ.
Барлық бөлінген қаражаттың мыңнан астамы өндіруші салаларға кетті, халыққа қажет тауарлардың 60%-ы республикадан тыс жерлерден әкелінді. Әлемде бірде-бір ел экономиканың осындай қисық, отарлық құрылымына ие болған жоқ. Идеологиялық тоталитаризм және ғылым мен білім беруді қаржыландырудың қалдық принципі адамның рухани әлемінің дамуына теріс әсер етті.
Ғылым ресми саясаттың мойынсұнғыш «шенеуніктеріне» айналды, ал мәдениет ұлттық тамырлармен байланысын жоғалтты, сұр және бет-бейнеден айырылды. 1954-1986 жж Республикада қазақ тілінде оқытатын 600-ден астам мектеп жабылды. Қазақ тілі көптеген қоғамдық орындарда жұмысын тоқтатып, күнделікті таза тұрмыстық тілге айналды. Ұлттық мәдениеттен және тілден алыстаудың бұл ұзақ процесі белгілі манқұрттар тобының пайда болуына әкелді.
Сонымен, наразылық Орталықтың дәстүрлі командалық іс-әрекеттері мен жарияланған қайта құру демократиялық қағидалары арасында айқын қайшылықты тудырды. Алғашқы жарияланған мақсаттар мен сол кездегі шындық арасындағы елеулі қайшылықтардың нәтижесі Желтоқсан оқиғалары болды.
Олардың себебі Қазақстанның жоғарғы басшылығындағы өзгеріс болды. Алайда, бұл демократиялық жолмен болады деп күтілген, сондықтан адамдар одан әрі оқиғаларды Кеңес үкіметі жариялаған дәл сол қағидаларды бұзу ретінде қабылдады.
1950 жылдардың ортасында Қазақстанда тың және тыңайған жерлерді игеру басталды және бұрынғы Кеңес Одағының Еуропалық аумағынан «тың жерлерді игеретіндердің» үлкен толқыны республикамызға құйылды. Бір қызығы, бұл саясат қазақ жерін бөлуге және республикамыздың ұлттық мен ел тұтастығы құртуға бағытталған.
Кеңес үкіметінің жетекшісі Хрущев Қазақ КСР-ін Батыс, Тың және басқа өлкелерге бөлу идеясын алға тартты, сол кезде Қазақстанның солтүстік және тың аумақтары кейіннен РСФСР құрамына енуге тиіс еді.
Осы «Хрущевтің ұлтаралық саясатын» түсінген қазақ халқының патриоттары ата-бабаларының жерінің бірлігі мен тұтастығын сақтауға тырысты. Сондықтан «Менің Қазақстаным» әні жазылды — бұл қазақ халқының Хрущевтің ұлттық саясатына наразылық болды.
Бұл керемет және патриоттық әнге өлеңдер Жұмекен Нәжімеденов жазған. Ал музыкасын Шәмші Қалдаяқов. Бұл әннің алғашқы орындаушысы халықтың сүйіктісі Жамал Омарова болды, 1960-1970 жылдары ол Қазақ КСР-нің республикалық радиосында жиі айтылып тұрды. Менің ойымша, Омаровадан гөрі бұл әнді ешкім жақсы орындамаған.
Омарованың орындауындағы ән қазақ халқына Құдайдың әділдігі орнайды деп үміттенді және қазақтар өз халқы ретінде де, жері ретінде де тұтастығы мен бірлігін жоғалтпайды деп үміттенді! 1986 жылы желтоқсанда Алматыда қазақ студенттері күш пен батырлық сыйлаған дәл осы әнді шырқады.
15 желтоқсанда Алматыға КОКП ОК мүшесі Г. Разумовский және Ульяновск облыстық партия комитетінің бірінші хатшысы Г. Колбин келді. 16 желтоқсанда Қазақстан Компартиясы Орталық Комитетінің Пленумында Колбин жоғары партия органдарының республикалық бірінші хатшы қызметіне ұсыныс жариялады. Қазақстандағы партиялық элиталар «талқылаусыз» дауыс берді, сөйтіп, партияның барлық нормалары мен жарғысын бұза отырып, адам тек Қазақстанмен байланысы жоқ және жергілікті жағдайларды білмейтін, бірақ кез келген жергілікті жерде тіркелмеген республиканың басшысы болып сайланды. Бұл қазақ халқына тіл тигізу ретінде қабылданды және риясыз наразылық туғызды. 1986 жылғы 17-18 желтоқсанда Алматы қаласының жастары республиканың мүдделерін ескермеуге қарсы наразылық ретінде көшеге шықты. Демонстрация бейбіт болды, мемлекетке қарсы немесе үкіметке қарсы ұрандар болған жоқ, азаматтар өздерінің конституциялық құқығын пайдаланды, бірақ билік диалогқа қатысқысы келмеген, террор мен репрессияға жүгініп, демонстранттарға қарсы әскерлер мен милиция жіберді. Осылайша, Конституция мен Кеңес заңдары қайтадан өрескел бұзылды.
Билік темір дубинкалармен және сапер күректермен қаруланған әскерлер мен милиция, өнеркәсіптік кәсіпорындардың орыс тілді жұмысшыларынан құралған отрядтарды қазақ демонстранттарына қарсы қояды. Кейбір мәліметтер бойынша, 17-18 желтоқсандағы қайғылы оқиғалар кезінде 150-ден астам демонстрант қаза тапты, Алматыда 540 адам медициналық мекемелерге, 200-ден астамы ауруханаға түсті, 1700-ден астам адам түрлі жарақаттар алды.
Демонстрацияны тарату үшін сапер күректер, қызметтік иттер қолданылды, адамдарды суықта суға батырып, ұсталғандарды ұрып-соғып, жартылай киінген көптеген адамдар қала сыртына шығарылды. Демонстрацияның таратылуы туралы хабар бүкіл Қазақстанды дүрліктірді, осыған ұқсас сөздер республиканың көптеген қалаларында да өткізіліп, билік басылды.
Халық көтерілісінің қанды басуы қатыгез репрессиямен аяқталды. 900-ге жуық адам әкімшілік жазаға тартылды, 99 адам сотталды, оның ішінде түрме зындандарында қайтыс болған 18 жастағы Қ.Рысқұлбеков. Тек елордада жоғары оқу орындарынан 264 адам, комсомолдан 758 адам, партиядан 52 адам шығарылды. Комсомолдық және партиялық жазалар 1400-ге жуық адамға қабылдады.
Ішкі істер органдарынан 1200 адам, көлік және медициналық мекемелерден 300 адам жұмыстан шығарылды. Университеттің 12 ректоры қызметінен кетті. Тергеу мен сот процедуралық ережелерді өрескел бұзумен жүргізілді, билік Сталиннен кейінгі кезеңде бұрын-соңды болмаған ұлттық интеллигенцияны қуғын-сүргін мен қудалаудың толқынын бастады.
1987 жылдың басында КОКП ОК қарар қабылдады, онда оқиға «қазақ ұлтшылдығының» көрінісі деп жарияланды. 1987 жылы жұмыс орындарына және жоғары оқу орындарына түсуге пайыздық квоталар енгізу практикасы азаматтардың ұлттық құрамына қарамастан теңдігінің конституциялық принциптерін бұзу болып табылады.
Г.Колбиннің интернационализм және қазақ тілін үйрену қажеттілігі туралы демагогиялық мәлімдемесі білімге қол жетімділіктің жабылуына және байырғы тұрғындардың беделді жұмысына, «ұлтшылдар» мен «жемқор шенеуніктерді» іздеумен қатар жүрді. Соған қарамастан, 1986 жылғы Алматыдағы Желтоқсан оқиғасы бүкіл Кеңес Одағының саяси өмірін демократияландырудың катализаторы болғанын және КСРО халықтары үшін де, бүкіл әлем үшін де маңызды тарихи маңызы барын атап өткен жөн. Сонымен қатар, бұл бұрынғы КСРО аумағында қалыптасқан саяси жүйеге қарсы алғашқы демократиялық көтеріліс болды, ол қазақ халқының тәуелсіздік пен егемендікке қол жеткізуіне жол ашты.
Хрущев ана тілін үйренудің ерікті екенін жариялады, содан кейін Брежнев русификация саясатында тағы бір қадам жасады - ол орыс тілін ұлттық республикалар үшін мемлекетаралық тіл ғана емес, республикалардың өздері мен тұрғындары үшін мемлекеттік тіл деп жариялады.
Оның үшінші қадамы ұлтқа қарсы емес: жаңа тарих тұжырымдамасына сүйене отырып, кеңестік тарихшыларды орыс емес халықтардың бүкіл тарихын қайта жазуға мәжбүр еткен Брежнев басшылығы болды. Жаңа тарихи тұжырымдама тек анти-ғылыми ғана емес, сонымен қатар ашық анти-тарихи болды.
Жоғарыда аталған үш тұжырымдаманың негізін құрайтын үш қағида ұсынылды: бірінші қағида - барлық орыс емес халықтар патшалық империяға өздері ерікті түрде қосылды; екінші қағида - бұған қарсы тұрған ұлт-азаттық қозғалыстар реакциялық қозғалыстар болды; үшінші қағида - бұл халықтардың ескі патша империясына енуі олар үшін тарихи прогрессивті әрекет болды.
КСРО құрылуының 60 жылдығына арналған баяндамасында Андропов барлық ұлттардың бір ұлтқа бірігуі туралы большевизмнің ескі утопиялық тезисін өзінің ұлттық бағдарламасының орталық нүктесі, Лениннің өзі көп ұлтты Ресейді басқарған кезде оны тез қабылдаған тезисін жасады. Алайда, ол қайтыс болғаннан кейін, Сталин мен оның мұрагерлері осы «алғашқы ленинизмге» оралды.
Тәуелсіз Қазақстан 1991 жылдан бастап, еліміздің Тұңғыш Президенті - Елбасымыз Н. Ә. Назарбаевтың басшылығымен республикадағы ұлттық мәселеге немесе ұлтаралық қатынастарға үлкен және байыпты назар аударды. Қазақстан Республикасындағы мемлекеттік ұлттық саясаттың негізгі конституциялық принциптері:
— ұлттық саясатты жүзеге асыруда шешуші рөл атқаратын этникааралық қатынастар саласындағы негізгі бағыттарды ескеру;
— нәсіліне, ұлтына, тіліне, дініне, әлеуметтік топтарға және қоғамдық бірлестіктерге мүшелігіне қарамастан адам мен азаматтың тең құқықтары мен бостандықтары;
— азаматтардың құқықтарын әлеуметтік, нәсілдік, ұлттық, тілдік немесе діни көзқарастарға байланысты шектеудің кез келген нысандарына тыйым салу;
— республиканың тарихи қалыптасқан тұтастығын сақтау; - Қазақстан Республикасының Конституциясына, жалпыға бірдей танылған халықаралық құқық принциптері мен нормаларына және Қазақстан Республикасының халықаралық шарттарына сәйкес Қазақстанда тұратын халықтардың құқықтарына кепілдік беру;
— ұлттық мәдениеттер мен Қазақстан Республикасы халықтарының тілдерін дамытуға жәрдемдесу;
— қайшылықтар мен қақтығыстарды уақтылы және бейбіт жолмен шешу;
— әлеуметтік, нәсілдік, ұлттық және діни араздықты, өшпенділікті немесе араздықты қоздыратын мемлекеттің қауіпсіздігін бұзуға бағытталған іс-әрекеттерге тыйым салу;
— шетелде Қазақстан Республикасы азаматтарының құқықтары мен мүдделерін қорғау, шет елдерде тұратын отандастарға ана тілін, мәдениетін және ұлттық дәстүрлерін сақтау мен дамыту, халықаралық заңнамаға сәйкес тарихи отандарымен байланысын нығайту.
Қазіргі уақытта осы қағидалардың барлығы жүзеге асырылуда. Мемлекеттік ұлттық саясаттың негізгі қағидаттары — барлық ұлттық және діни топтардың өкілдеріне тең құқықтар және барлық конфессиялардың қызметі үшін қолайлы жағдайлар жасау.
Егеменді Қазақстан тәуелсіз өмір сүріп, дамып келе жатқан уақыттан бастап, орыс тілін ұқыптылықпен қабылдады, оның ТМД халықтары үшін, олардың мәдениетін, экономикасын, сауда және өндірістік қатынастарын дамыту үшін маңызын жақсы түсінді. Бұл Қазақстандағы тіл саясатын айқындады. «Бізде барлық қазақтар бар, — деді Қазақстан Республикасының Тұңғыш Президенті Елбасы, — олар орыс тілін жақсы біледі және бұл біз, қазақтар, ешқашан жоғалмауымыз керек артықшылық».
ТМД-ның бірқатар басқа елдерінен айырмашылығы, Қазақстанда жиырма сегіз жыл бұрын Қазақстан халқы Ассамблеясын құрған Елбасының арқасында мүмкін болған елеулі этникалық қақтығыстар болған емес. Кейбір ресейлік бұқаралық ақпарат құралдары бұл үрдіс жаңа емес және бірнеше жыл бойы жалғасып келе жатқанына қарамастан, орыс және орыс тілді халықтардың Қазақстаннан ағып келе жатқандығы туралы ақпаратты үнемі көбейтіп келеді.
Бірақ бұл кету мәжбүр емес, бірақ кез-келген басқа елде сияқты, бірқатар факторлармен байланысты. Көші-қонның басты себебі, көптеген сарапшылардың пікірі бойынша, экономикалық компонент болды және болып қала береді. Жасыратыны жоқ, Қазақстанды Ресейдің жалғасы және уақытша тұрғылықты жер деп санаған, сондықтан оған рухани байланбаған адамдар кетіп жатты. КСРО ыдырағаннан кейін бұл адамдар ықтимал эмигранттарға айналды.
Қазақстанмен бірге өсіп, оны өз Отаны деп санайтын орыстар қалды. Олардың менталитеті ресейлік орыс менталитетінен мүлдем өзгеше, сондықтан мұндай адамдар, егер олар кетсе, олар жиі қайтып келеді. Қазақстандық орыстардың арасында балаларына қазақ тілін үйретуге қарсы адамдар жоқ. Орыстар қолданыстағы мәселелерді шешуге мүмкіндік бермейтін, кәсіби мәселелерге, лингвистикалық проблеманың үнемі ұлтаралық қатынастардың тегіне ауысып отыруына қарсы, лингвистикалық саладағы саясатқа қарсы.
Осыған байланысты, Қазақстанда соңғы 28 жыл ішінде этникалық немесе діни себептер бойынша бірде-бір саяси жаппай қақтығыс болған жоқ. Міндетті түрде тәуелсіз Қазақстанның алғашқы заңнамалық актілерінде этникалық немесе діни шығу тегіне қарамастан барлығының тең құқықтары мен бостандықтарын қамтамасыз ететін, барлық азаматтардың азаматтық және саяси қауымдастығына негізделген құқықтық база құрылды деп айтуға болады.
Қазақстанның жүргізіп отырған этносаралық саясатының тәжірибесі әлемдік қоғамдастық тарапынан жоғары бағаланды және халықтың көп этникалық құрамы ұқсас елдердің қызығушылығын оятты. Қазақстан халықаралық қоғамдастықта Қазақстанда тұратын барлық ұлт өкілдерінің толеранттылықты, конфессияаралық және мәдениетаралық келісімді қамтамасыз етуге бағытталған дәйекті ішкі саясат жүргізетін ел ретінде танылады және Қазақстанның біртұтас халқы - қазіргі заманғы және бәсекеге қабілетті зайырлы мемлекетті белсенді құрып жатқан халықты білдіреді.
Қазақстан Республикасы ұлттық мәселе саласындағы кеңестік тәжірибені ескере отырып, жас тәуелсіз мемлекет — Қазақстан Республикасының этносаралық қатынастар саласындағы мемлекеттік саясатын айқындады. Кеңес Одағы кезіндегі теңгерімсіздіктер сәтті және тиімді түрде шешілді және қазір бүкіл әлем біздің Отанымызды ұлттық қақтығыстарға, жанжалдарға орын жоқ, көп ұлтты қазақ халқымен бірге тұратын тұрақты бейбітшілік, келісім және достық әлемдік мемлекеттердің бірі ретінде біледі.
P.S. Тәуелсіздік алғаннан кейін Қазақстан жаңа мемлекеттік әнұранға конкурс жариялады. Әнұран ретінде Қалдаяқов пен Нәжімеденовтің әні де ұсынылды. Мемлекеттік әнұран — елдің музыкалық-поэтикалық эмблемасы, оның әдеби және музыкалық паспорты. Мемлекеттік әнұранды да елдің туы, елдің айнасы, патриотизм рухының көрінісі деп қарау керек. Әнұран әрқашан дәуір рухынан туады. Ол адамдардың тағдыры мен адамдардың ойларындағы жалпы сезімдерге негізделген. Қазақстанның Тұңғыш Президенті Н. Ә. Назарбаев сонымен қатар Отанымыздың «Менің Қазақстаным» әнұранының авторы екенін ерекше атап өту керек.
Керімсал Жұбатқанов, тарих ғылымдарының кандидаты
Дереккөз: bilim-all.kz
Просмотров материала: 1 439
